زندگی برام شده مثل جک سال، و اونقدری بهش خندیدم که خندم نمیگیره. شده برام یه شکلی که ازش فراریم و بخوام برسم بهش یا هر بار لمسش کنم، کلی دغدغه میریزه توی وجودم.
از همه عجیب تر خودمم که داره یادم میره چرا اینجام. نمیدونم تهش چیه چون با هیچ کدوم از حواسم نمیتونم بفهممش.
شاید تهش خوب بود و یهو همه چی عوض شد و رفت به سمتی که دوست داشتم. ولی یه اصل رو نباید یادم بره که زندگی باهام رو راسته.
افکاری که در سکوت روحی، سراغ انسان می‌آیند را میتوان جرقه‌ای در ذهن دانست برای حرکت به سوی یک هدف والا که هر انسان باید به هدف خویش برسد. پس فکر کنیم ولی دچار حالتی که ما را از راه بازدارد و به ما بگوید کافی است نرسیم.
گاه
به استراحت نیاز داریم برای ادامه افکارمان.
فقط یادمان باشد این استراحت حکم یک چرت کوچک را برای بازپس‌گیری انرژی به‌منظور ادامه دادن به راه است نه برای رفتن به یک خواب زمستانی.
هر گاه این واژه به گوشم میخورد بی اختیار یاد این حرف از شاملو می افتم «سکوت سرشاراز سخنان ناگفته است،از حرکات ناکرده،اعتراف به عشقهای نهان و شگفتی های بر زبان نیامده».
سکوت همیشه به معنای قبول شکست نیست. گاهی خود سکوت میتواند برگ برنده ای باشد که در یک آن نایجه یک جدال را به صورت کامل عوض کند.
سکوت یک حالت روحی است زمانی که در یک بیابان در دل یک ظهر تابستانی گرم در وسط یک کویر میروی بی آنکه مقصد معلومی داشته باشی و به یک چمنزار سبز که در کنار درختانش چشمه اس آب خنک را دارد میرسی. گاه سکوت مانند زمانی است که در چند قدمی یک پایان ایستاده ای و دست از تلاش بر میداری.
سکوت نباید مانع ازحرکت رو به جلو شود. بلکه باید مانند یک مکمل برای شروعی قوی و محکمتر از قبل برای هدفمان شود، مانند شلیک یک گلوله.
گاه انسان به خلسه می رسد. جایی که جایی که تمام وجودیت انسان در یک حباب قرار میگیرد و میتوان قدری با خود خلوت کرد. بار دیگر همه چیز را سنجید و وقتی حباب از میان رفت وارد یک کلیت جدید و منطقی تر از قبل شویم. سکوت گاهی به معنایه رشد و گذشتن از همه چیز است. چه خوب، چه بد گاهی تفاوت ندارد که یک موضوع خوب است یا بد فقط این مهم است که باید سکوت کرد و فقط رد شد. بدون انجام کار اضافه، در نهایت میتوانی آنگونه که میخواهی حرفت را بزنی.
نوشتن واژه ای مرموز که می تواند سر آغاز یک ماجراجویی خوب باشد، به شرط اینکه پرورشش دهیم.مانند مغزی که تازه هرمون رشد در آن تزریق کرده اند.
-لازمه اش یک قلم و یک کاغذ است.ولی آیا همه میتوانند بنویسند؟؟؟
به فکر پشت داستان بر میگردد وقتی تلخیه روزگار دیده باشی تلخ مینوسی و وقتی خوشحالی خوب مینویسی ولی آیا همیشه همین است؟به یک رویا نگاه کنیم نوشتن مانند رویا است. زمانی که ما چیزی را نداریم و میخواهیم به دستش آوریم در رویاهایمان جست و جویش میکنیم. نوشتن گاهی ترسناک است گاهی از ترسهایمان نوشتیم,خواندیم و خواندند بی آنکه بدانند چه گفتیم ولی باز هم ادامه دادیم. نوشتن یک واژه نیست,نوشتن یک سبک و روش زندگی است که ما آن را میسازیم و رشدش میدهیم پس همه باید بنویسند.
