بدون مرز

زندگی برام شده مثل جک سال، و اونقدری بهش خندیدم که خندم نمیگیره. شده  برام یه شکلی که ازش فراریم و بخوام برسم بهش یا هر بار لمسش کنم، کلی دغدغه میریزه توی وجودم.
از همه عجیب تر خودمم که داره یادم میره چرا اینجام. نمیدونم تهش چیه چون با هیچ کدوم از حواسم نمیتونم بفهممش.
 شاید تهش خوب بود و یهو همه چی عوض شد و رفت به سمتی که دوست داشتم. ولی یه اصل رو نباید یادم بره که زندگی باهام رو راسته.